Hola a todos hoy os voy enseñar un texto de la pasada edición del concurso Ciencia que conta, pero con distintos enlaces a direcciones web en algunas palabras importantes o desconocidas.
Para realizar este trabajo seguí los siguientes pasos:
1º Copié el texto de a un archivo de Google Docs.
2º Compartí con mi profesor un archivo de texto en Google Drive que contenía el relato.
3º Por último introduje los enlaces y publiqué el texto en esta entrada de mi blog.
Espero que os guste.
Un mar embravecido
Eneritz Somoza Rodríguez
IES Carlos Casares (Vigo)
Ía calor. Aquela praia ao carón da desembocadura do río Naranjo asemellaba deserta. Os seus pais decidiran viaxar ata alí xunto ao resto da familia, mais ela non entendía por que non facían igual que os demais compañeiros de clase e ían a un hotel paradisíaco poboado de xente. Escoitáralles aos seus pais dicir algo dunhas medusas e dun barco, mais estando ás agachadas non puido escoitar máis nada. Aborrecía tanta tranquilidade, todo o día ollando o horizonte no medio daquel lúgubre silencio. Seguro que o mar a comprendía e decidira manifestar a súa furia naquelas ondas embravecidas.
Apetecíalle un baño. Era a única cousa máis entretida que ficar en silencio que podía facer naquel lugar. Os seus pais deixáranlle claro que non se podía bañar naquelas augas, que xa farían unha excursión á cidade e alí podería nadar sen perigo. Mais ela non lles fixo caso e, aproveitando que as ondas diminuíran en tamaño, botou a correr cara á auga. Estaba moi boa! Non coma en Vigo, a súa cidade, onde sempre que ía á praia a auga estaba conxeladiña. Comezou a nadar e a mergullarse, facendo equilibrios baixo a auga. Ela estaba inmensamente feliz, ata que oíu que alguén berraba o seu nome.
—Uxía! –Era a súa avoa, María de los Ángeles, quen a chamaba– Volve! Esa auga é perigosa!
Mais Uxía, noutro dos seus actos de rebeldía, fixo como se non a escoitase e botou a nadar máis lonxe, mentres oía a súa avoa berrarlle que volvese. Nadou e nadou sen decatarse da distancia que tería que percorrer despois, nin de que o mar volvese enfurecerse. Ela seguiu nadando, ata que de súpeto sentiu unha inmensa dor no nocello e botou un alarido. Intentou manterse flotando, pero case non o conseguía e, cando estaba a piques de afundir, apareceu o seu tío ás costas e remolcouna ata a beira. Unha vez alí, tombouna na area, onde o resto da súa familia a estaba a agardar, ansiosos. Ela só escoitaba palabras soltas: «correntes», «Lizzia», «época», «medusa»... Doíalle moito o nocello, e intentou incorporarse para ver a ferida, mais a súa avoa, que estaba observándoa atentamente, impediuno. Por outro lado apareceu a súa nai cun caldeiro de auga salgada nas mans, e comezou a vertela sobre a ferida. Proíalle moito, mais nada puido facer para evitar a dor. Escoitou a súa avoa dicirlle a alguén que trouxese un pano con xeo e ao resto da familia que non se preocupasen, que podían volver á casa. O seu tío apareceu con eles e marchou cara ao aloxamento, e deixounas soas.
—Uxía, Uxía... Cantas veces che dixemos que esas augas non son coma as da cidade? Que pasaría de non chegar o teu tío a tempo? Dá igual. O feito, feito queda.
—Pero, avoa –díxolle en ton de protesta a súa neta–, que querías que fixese entón, botar aquí todo o día co cu pegado á area? Non entendo por que tivemos que viaxar tan lonxe para ir a un sitio perdido.
—Ai, miña rula, pois claro que non o entendes. Iámosche dar unha sorpresa cunha historia que ata agora descoñecías, mais parece que a mesma historia decidiu que ese momento non tardase en chegar.
—Que dis, avoa? Non te entendo. Explícate.
—Por onde empezo? Ah! Xa sei. Non sei se te decataches, pero o que che picou no nocello foi unha medusa, exactamente unha Lizzia alvarinoae.
—Unha que?
—Unha Lizzia alvarinoae, unha medusa moi típica deste lugar.
—Pero avoa..., como sabes ti iso?
—Porque a descubrín eu.
—Que? Avoa, como ías descubrila ti, se nunca dixeches nada?
—Xa o sei, os demais sempre o souberon, pero decidimos esperar o momento adecuado para contarcho. Queres que che relate a miña historia?
—Si, avoa! Cóntama, que debe ser moi interesante –dixo cando se lle pasou o enfado inicial. Estaba segura de que se trataba do que lles escoitara dicir aos seus pais, mais non dixo nada, e limitouse a escoitar.
—Pois verás... Cando eu tiña máis ou menos a túa idade, comecei a interesarme pola oceanografía, en especial polo zooplancto. Desa maneira cheguei a Vigo, a cidade onde agora vives. Pouco despois, cando os meus coñecementos aumentaron, continuei a miña carreira nos Estados Unidos. Aínda lembro aquela mañá de primavera na que me chegou unha carta onde se me invitaba a ser a primeira muller en traballar nun barco de investigación británico.
—Pero que dis, avoa! E eu sen saber nada disto! Avoa, segue coa historia, que teño moito interese en saber que pasou.
—Como ti queiras. Varias semanas despois embarquei naquela aventura, xunto cun grupo de homes ata entón descoñecidos para min. Comezamos unha longa viaxe na que descubrimos unha chea de especies novas. Eu descubrín unhas vinte e dúas, mais a que máis me gustou foi
esta medusa, a Lizzia.
—Vaia, cantas especies!
—Si, a verdade é que non me esperaba ter tanta sorte, mais xa ves –sorriu e continuou relatando–. Tamén fun membro de varias asociacións científicas, americanas e hispanoamericanas. Decidín darlles clase a futuros biólogos mariños e tiven a oportunidade de dirixir a investigación dalgúns doutoramentos. Non sabes canto me divertín facendo o que me gusta: investigar bioloxía mariña!
